حكايات صور
ماجد موريس
كنت تايه فى الحكاوى
كنت مدمن للكلام
كنت عايش مش مركز
كنت عايش والسلام
ويوم ما جالى الحلم قلت
مانيش محظوظ عشان انجح
ويوم ما شاوروا عليا قلت
مانيش أصلا بتاع أحلام
يشبه الجد العيال
نفس العيون السرحانين
نفس الايدين الشقيانين
نفس الملامح والسؤال
انتظرنا وامتى ييجى
صبح يعدل كل حال
يشبه الجد العيال
نفس الصبر ع الأحلام
نفس الحلم بعد ما ضاق
نفس الخوف من الأيام
نفس النظرة للأشياء
بتيجى الشمس ترمى صباح
تزق باب الرزق ويا الونس
وييجى النور يفتح براح
فى قلوب ماتعرف أبدا عجز
باولع شمعة فى رحابك وواحدة لستنا العدرا
تبقى بنتى شبهى فى الطيبة والحنية
تكون فى وش الدنيا الغادرة دى قادرة
يفضل جواها نورك، قصدى نور الإنسانية
يا مولد وصاحبه لا يمكن يغيب
ويِحضر يجّمع غريب مع قريب
ندوب فى الزحمة جوا نزعّق بقوة
يا عدرا يا عارفة وسامعة وشايفة
رُدى اللى سايب شارعنا وغايب
ولكل الحبايب ردلها الحبيب
مين راح ينقص بكرة يا خال؟
بَص فى عينى وقاللى محال
كل ما ننقص يابنى نزيد
امتى يغيب من بيننا شهيد؟
اللى بيمشى ده بس سبقنا
وإحنا يا دوب نتلم ونجرى
نجهز سفرة معاه فى الجنة
جواهم سر الحياة رغم موتكم
وصوت الحق صوتهم حتى فى سكوتهم
سابولنا هما بطولة وشهيد هانحكى سيرته
هما بشرف مشيوا وانتوا بحقارة فضلتوا
لسه العروسة فى إيدى أهو
لسه الأمل بابى …
لسايا بادعى وفى السؤال
قادر يا ربى تكون جوابى.